Szafarnia  I   Długie  I   Białkowo  I   Płonne  I   Radomin   Gulbiny 
Golub-Dobrzyń  I  Sokołowo  I   Turzno k. Torunia  I   Dulsk 
Ugoszcz  I   Działyń  I   Zbójno  I   Obory  I   Toruń  I   Obrowo 
Kikół  I   Służewo  I   Nieszawa  I   Izbica Kujawska  I   Kłóbka

 

 


Miejscowość o tej nazwie została wymieniona w korespondencji młodego Fryderyka Chopina do rodziców, ale nie wiadomo, jaką Nieszawę miał na myśli.

Położenie Nieszawy jest wynikiem nacisków mieszczan toruńskich na króla Kazimierza Jagiellończyka o przeniesienie jej z okolic Zamku Dybowskiego na lewym brzegu Wisły na wprost Torunia ok. 30 km w górę rzeki do miejsca, gdzie się znajduje obecnie. Nowe miejsce okazało się korzystne. W ciągu XV i XVI w. nastąpił rozwój Nieszawy jako ośrodka handlu głównie zbożem, przerwany wojnami polsko – szwedzkimi w XVII w. Po II rozbiorze Polski w 1793 r. przypadła Prusom, w latach 1807 – 1815 znalazła się w Księstwie Warszawskim, po Kongresie Wiedeńskim w zaborze rosyjskim, a w 1918 r. w odrodzonej Polsce. W Nieszawie warto zapoznać się z zabytkowym układem urbanistycznym miasteczka, położonego na zboczu doliny Wisły, które wg geologicznych badań może się osunąć do rzeki i zagrozić jej dalszemu istnieniu. Na północ od rynku znajduje się późnogotycki kościół parafialny p.w. św. Jadwigi z z lat 1460 – 1468 z wyposażeniem wnętrza z XVII – XVIII w. w postaci ołtarzy, ambony, stalli w prezbiterium, tronu biskupiego, chóru muzycznego i ławek. Obok kościoła stoi plebania, w której w 1867 r. urodził się Stanisław Noakowski – znany architekt i wykładowca, a w domu przy ul. Mickiewicza 6, gdzie mieszkał, znajduje się muzeum jemu poświęcone. Ratusz z XVIII w., przebudowany w 1821 r. i sporo starszy bo z XVII w. klasztor franciszkanów z kościołem p.w. Podwyższenia  Krzyża Świętego na południe od rynku, są ozdobą Nieszawy. W 1921 r. w klasztorze przebywał ojciec Maksymilian Maria Kolbe, a w latach 1955 – 1960 mieszkał tu Andrzej Klimuszko, jasnowidz, uzdrowiciel i zielarz. W Nieszawie istnieje przeprawa promowa przez Wisłę, którą można wykorzystać do podziwiania panoramy miasteczka. Jego urodę wykorzystano w 1974 r. podczas kręcenia zdjęć do filmu ”Wiosna panie sierżancie“.

 

Share