Szafarnia  I   Długie  I   Białkowo  I   Płonne  I   Radomin   Gulbiny 
Golub-Dobrzyń  I  Sokołowo  I   Turzno k. Torunia  I   Dulsk 
Ugoszcz  I   Działyń  I   Zbójno  I   Obory  I   Toruń  I   Obrowo 
Kikół  I   Służewo  I   Nieszawa  I   Izbica Kujawska  I   Kłóbka

 

 


Młody Fryderyk był tutaj, ponieważ wieś leży przy najkrótszej drodze z Szafarni do Obór.

W XIX w. właścicielami Zbójna byli Piotr Sumiński, później jego syn Antoni (1783 – 1854), i wnuk Artur (1834 – 1886). W latach 1850 – 1860 powstał piętrowy pałac i park w Zbójnie wymagający obecnie pilnego podjęcia prac remontowo – konserwatorskich. Obok pałacu znajdował się folwark i rządcówka. Park zajmował teren między pałacem i jez. Zbójno i był większy niż obecnie. Artur Sumiński – uczestnik Powstania Styczniowego, chcąc uchronić majątek przed grożącą konfiskatą, uszedł do Golubia i sprzedał go Dzierżanowskim. Ostatnim posiadaczem wsi przed II wojną światową był Michał Dzierżanowski, który okupację przeżył w Warszawie pod zmienionym nazwiskiem. Niemcy w pałacu urządzili szkołę i internat dla młodzieży, sprowadzonej z Rzeszy, a pod koniec wojny przerobili pałac na wojkowy szpital, wykorzystywany również krótko przez sowietów. Na podstawie dekretu o reformie rolnej zbójeński majątek został rozparcelowany za zgodą i z podpisem Michała Dzierżanowskiego, któremu nowa władza przydzieliła małe mieszkanie w piwnicy wschodniego skrzydła pałacu, gdzie mieszkał do swojej śmierci w 1965 r. W 1945 r. w pałacu uruchomiono szkołę, obecnie pełni rolę domu mieszkalnego dla kilku rodzin. ”Drumliny Zbójeńskie“ to zespół pagórków o owalnych poziomych zarysach i zaokrąglonych kształtach. Utworzyły się pod lądolodem w wyniku działalności erozyjnej zarówno samego lodu, jak i jego wód. Są oddzielone od siebie wąskimi obniżeniami, w których często można spotkać drobne oczka wodne lub malownicze jeziora. Zbudowane są z piasków i żwirów, pokrytych gliną zwałową. Zespół ”Drumlinów Zbójeńskich“ ukształtował się na dnie obniżenia, powstałego z połączenia kilku rynien w obrębie falistej wysoczyzny morenowej. Ich wysokość nie przekracza poziomu sąsiedniej wysoczyzny, sięgającej 100 – 112 m n.p.m. Znajduje się tu kilkaset form tego typu, a ich regularne zarysy i równolegle przebiegające linie grzbietowe, decydują o pięknie krajobrazu. 

W parku rośnie 8 pomnikowych i oznakowanych drzew, w tym 4 platany klonolistne, buk zwyczajny, buk czerwony, miłorząb dwuklapowy i kasztanowiec zwyczajny.

 

Share